Αυτή βέβαια έχει απλοποιηθεί και μεταλλαχθεί τα τελευταία χρόνια, ακολουθώντας τα ευρωπαϊκά τρόπαια. Για κακή μας μοίρα, διαπιστώθηκε (. στο Καράκας) και η μετάλλαξη του ελληνικού τρόπου πολέμου. Ο Έλληνας που φημίζεται για την ικανότητά του στον ανταρτοπόλεμο, στη μάχη ένας εναντίον ενός, στην πολεμική οξυδέρκειά του, στην ικανότητά του να στήνει παγίδες αλλά και να οδηγεί τον αντίπαλό του σε νευρικό κλονισμό, ξαφνικά άλλαξε. Εγινε soft, λεπτεπίλεπτος και λιγότερο μαχητικός, αγνοώντας τις βασικές αρχές του, όπως είναι η άμυνα. Βέβαια, θα πει κανείς. Καλά, εσείς οι δημοσιογράφοι δεν εκθειάζατε το εντυπωσιακό μπάσκετ που απέδιδε αυτή η ομάδα στους προηγούμενους αγώνες του Προολυμπιακού τουρνουά; Άντε να του απαντήσεις. Γενικότερα, είναι σχεδόν αδύνατο να απαντήσεις και να εξηγήσεις αυτό το χαστούκι. Γιατί; Μα, δεν μπορείς να το χωνέψεις. Ακόμη και οι υποψιασμένοι. Αυτοί που έλεγαν μετά το φιλικό παιχνίδι με τη Νιγηρία (στη Βραζιλία) ότι. "το νου σας. Είναι καλοί οι Νιγηριανοί. Εχουν παίκτες με εμπειρία στο ΝΒΑ και στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα", ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ή να προβλέψει αυτό το κάζο; Γιατί, όταν ακούμε περί Νιγηριανών, το μυαλό μας ταξιδεύει στους δρόμους της Ελλάδας και σε κάτι τύπους που πουλάνε πορτοφόλια, τσάντες, ρολόγια κλπ. Άντε να υπολογίσουμε και τον άλλοτε σπουδαίο Χακίμ Ολάζουον, άντε και μια ντουζίνα ποδοσφαιριστές. Aυτή η αποτυχία - όσο σκληρή κι αν είναι - μπορεί να αποκτήσει διδακτικό χαρακτήρα. Κάτι ανάλογο έγινε εξάλλου και στο παρελθόν. Αυτή η φουρνιά παικτών, εφόσον δεν αδικήσουν τους εαυτούς τους, σε 4-5 χρόνια θα καθίσει και πάλι στην κορυφή της Ευρώπης. Απλά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να εμπεδώσουμε ότι δεν είμαστε Ισπανοί για να παίζουμε το απόλυτο μπάσκετ. Δεν είμαστε Αμερικανοί για να τρέχουμε πάνω κάτω, δεν είμαστε Λιθουανοί οι Σέρβοι για να σουτάρουμε συνεχώς από μακρινές αποστάσεις. Είμαστε Έλληνες, παίζουμε ξύλο στην άμυνα, βγάζουμε την μπασκετική εξυπνάδα μας, χρησιμοποιούμε τη μαχητικότητά μας, έχοντας πατριωτισμό. Αυτοί είμαστε, δεν αλλάζουμε. Ή μάλλον, πρέπει κάπου να υπολογίσουμε και τη μοναδικότητα του να είσαι μέλος της Εθνικής ομάδας. Είναι δεδομένο ότι εντός των προσεχών ωρών, θα ανασυρθούν οι απόρρητοι φάκελοι της Εθνικής ομάδας. Θα γραφτεί. Που ήσουν Δημήτρη, Σοφοκλή, Κώστα, Θοδωρή κλπ. Θα σημειωθεί η στάση η ΕΟΚ απέναντι στον Λουκά Μαυροκεφαλίδη και γενικά, θα υπάρξει έντονη ενασχόληση με τη νεότερη φιλοσοφία αυτής της ομάδας και των παικτών που έγραψαν ιστορία με τη φανέλα αυτής. Αλλά, τούτη η συζήτηση δεν θα οδηγήσει πουθενά. Απλά, θα δώσει μια περαιτέρω διάσταση στο ελληνικό «μνημόσυνο» που εξελίσσεται χώρα τις τελευταίες ώρες. Στην ιστορία θα μείνουν επίσης και οι δηλώσεις του ομοσπονδιακού προπονητή για την διαιτησία. Όντως, οι Νιγηριανοί έπαιζαν ξύλο. Αλλά... ρε αδερφέ, αυτό το παιχνίδι κάποτε ταίριαζε στην ελληνική ιδιοσυγκρασία και μπασκετική φιλοσοφία. Ουδέποτε χάναμε από τους πιο σκληρούς, αλλά από τους πιο ταλαντούχους. Σε τελική ανάλυση, ακόμη κι αν μας αδίκησαν, ακόμη κι αν στήθηκε μια πλεκτάνη συνομωσίας κατά της Εθνικής ομάδας. Χάσαμε από τη Νιγηρία. Τέλος. Δες λες τίποτα. Ζητάς συγνώμη από αυτούς που σε πιστεύουν, σε αγαπούν, σε αυτούς που ξέρεις ότι χθες έκλαψαν και. τέλος. Μόνο ο αδύναμος γκρινιάζει για τη διαιτησία. Και στο δικό μας μυαλό, η Ελλάδα δεν είναι αδύναμη.